De boerderij van Jan Lokken was gelegen aan het einde van een lang grindpad dat evenwijdig liep aan het verbindingskanaal tussen Reest en de Hoogeveensevaart.
Afgelegen, midden tussen de weilanden. De straatverlichting ter plaatse was slecht. Vandaar ook de bijnaam van het grindpad: het zwarte paadje.
Zo kon het dat Lokken (77) tegen 23.00 uur voor de deur van zijn kippenhok met een stomp voorwerp buiten westen werd geslagen en zijn buurman hem pas de volgende ochtend om 5.30 uur vond.
Lokken werd opgenomen in het ziekenhuis.
Nog die dag noemde hij de politie de naam van de man die hem vanachteren zou hebben aangevallen en 3500 gulden uit zijn portefeuille had gestolen. Ene D.
Gezien had hij hem niet. Het was donker, de buitenlamp was stuk.
D. werd uiteraard door de politie verhoord. Hij bekende die dag in de buurt te hebben gevist en 's avonds nog even bij Lokken langs te zijn gelopen.
Om 22.45 uur was hij weer vertrokken, een kwartier voordat Lokken werd neergeslagen.
D. had Lokken leren kennen toen hij op zoek was voor onderdak voor het paard van zijn 22-jarige dochter. Lokken verhuurde hem daarop een stal.
Omdat huishouden niet het sterkste punt van Lokken was, bood D. aan met zijn dochter de bezem eens door de boerderij te halen. Sindsdien gingen ze vriendschappelijk met elkaar om.
En ja, D. gaf toen dat hij Lokken had gevraagd of die zijn boerderij niet aan hem wilde verkopen.
Maar nee, hij had hem niet vermoord.
Die dag zouden D. en Lokken eigenlijk met de auto van D. naar de markt, maar de auto was stuk. Lokken was daar boos over en ze kregen - voor het eerst - ruzie.
'Een beetje' maar, voegde D. eraan toe.
D. ontkende dus. En hij had ook wel een verklaring voor het feit dat Lokken zijn naam had genoemd: Lokken had daar de hele nacht gelegen en zich de vraag gesteld: wie heeft me dit geflikt.
D.
Want die was net vertrokken.
D. vond dat ook niet onredelijk. Hij was niet boos op Lokken omdat die zijn naam genoemd had.
Jan Lokken bleef echter de naam van D. noemen. Een heel jaar lang. Tot hij stierf.
