Het was een klein pand, maar veel ruimte had Blonde Dolly ook niet nodig. Het stond aan de Nieuwe Haven in de residentie:
Een groot bed was haar werkplek. Het werd een plaats delict.
Ze was een gespleten persoonlijkheid.
Overdag declameerde ze als Sybille Alida Johanna Niemans gedichten van Guido Gezelle in bejaardenhuizen, 's avonds werkte ze als Blonde Dolly soms meer dan tien mannen af.
Haar dood veroorzaakte een schok.
Onder haar klanten, omdat haar diensten altijd hun geld dubbel en dwars waard waren geweest.
En onder haar klanten. Omdat Blonde Dolly hun namen in een blauw boekje zou hebben genoteerd.
Ook die van notabelen.
Althans, dat gerucht ging. Het boekje is nooit gevonden. Althans niet door iemand die er daarna in het openbaar mee heeft gezwaaid.
Misdaadauteur Tomas Ross schreef er een thriller over: Blonde Dolly. Een van de vragen die in het boek worden gesteld: waarom leidde de hoofdcommissaris van de Haagse politie zelf het onderzoek?
Dat was niet gebruikelijk.
En er verscheen een film over haar leven, onder dezelfde titel: Blonde Dolly. Met in de hoofdrol Hilde van Mieghem:
Hoewel. Misschien was het personage Blonde Dolly niet de hoofdrol...
