Eigenlijk was het niet zijn schuld.
Want: het kan iedereen gebeuren. 'Als alle palletjes de verkeerde kant op staan, kan iedereen tot iets gruwelijks komen.'
Bovendien: het was ook de schuld van de GGZ. Als ze hem daar na een zelfmoordpoging beter hadden behandeld, had hij zijn vrouw misschien helemaal niet vermoord.
Na die poging tot zelfmoord hadden ze hem wel antidepressiva voorgeschreven.
Op 22 januari 2024 gaf hij een interview aan het Brabants Dagblad. Want Johan S. heeft een boek geschreven over de moord op zijn echtgenote.
In dat interview gaf hij haar geen naam. Waarom is onduidelijk.
Onduidelijk is ook waarom de verslaggever haar geen naam gaf.
Nicole Halma heette ze. Ze werd 42.
Maar vooral blijft in het interview onduidelijk wat er precies was gebeurd, daar in die rijtjeswoning in Oosterhout.
Want Johan vond dat te gruwelijk om te vertellen...
Daarom hieronder het oordeel van de rechtbank, die Johan tbs oplegde.
'Op 31 maart 2014 kwam om 07.56 uur bij de Gemeenschappelijke Meldkamer van de politie een melding binnen van verdachte. Hij gaf aan dat hij zijn vrouw had neergestoken in de woning aan het [adres] te Oosterhout.'
(Vanaf hier in samenvatting.)
Agenten troffen in de slaapkamer van de woning de zwaargewonde Nicole aan
Er lag een klauwhamer.
Op het aanrecht in de keuken lag een mes waarvan het lemmet was afgebroken. Johan had er zijn 10-jarig zoontje mee gestoken.
De jongen had 'zes sneetjes' bij zijn linker schouderblad, maar overleefde.
Om 09.15 uur overleed Nicole in het ziekenhuis.
Johan verklaarde dat hij al de dag ervoor - op zondagmiddag 30 maart 2014 - een mes en een hamer had klaargelegd in een mandje op zijn slaapkamer.
Dat lijkt op voorbedachte raad, maar het volgende gebeurde.
In de ochtend van 31 maart 2014 zag Johan de tas staan waarin Nicole uit voorzorg de antidepressiva bewaarde die Johan moest slikken.
Onbeheerd.
Hij nam er zo'n vijftig, een overdosis.
Toen Nicole dat bemerkte en een ambulance wilde bellen om zijn maag te laten leegpompen, verhinderde hij dat door haar op bed te gooien en op haar te gaan zitten.
De rechtbank:
'Met zijn handen heeft hij haar keel dichtgeknepen gehouden. Hij is daarmee net zo lang doorgegaan tot ze helemaal stil was.'
'Toen hij zag dat ze toch nog leefde heeft hij opnieuw geprobeerd zijn handen om haar keel te krijgen. Omdat ze zich verzette, heeft verdachte de hamer uit het mandje naast het bed gepakt. Met de hamer is hij haar op haar hoofd gaan slaan.'
Maar Nicole bleef schreeuwen.
'Omdat zij niet ophield met schreeuwen heeft verdachte het mes gepakt' en haar gestoken.
Zes keer.
Daarna liep Johan naar de slaapkamer van zijn zoontje om hem ook te doden.
Maar de jongen ontsnapte.
Vóór die fatale dag had Johan al twee besluiten genomen die hier van belang zijn. Eén: hij wilde zelfmoord plegen, maar - twee - niet dan nadat hij zijn vrouw en zoontje had vermoord.
Want: als ze bleven leven, zouden ze lijden onder zijn dood.
Nadat hij Nicole had vermoord, dacht hij: ik kan het mijn zoontje niet aandoen zonder ouders verder te moeten leven.
En hij had beiden al zien lijden, al sinds hij was ontslagen als vertegenwoordiger bij een uitgeverij en zelfmoordneigingen kreeg.
Zijn zoontje had hem zelfs al eens gevraagd waarom hij niet meer lachte.
Johan werd veroordeeld voor doodslag, niet voor moord. De rechtbank achtte voorbedachte raad niet bewezen, hoewel hij dus een mes en hamer had klaargelegd.
Een te volgen redenering: Johan had immers die pillen genomen om zelfmoord te plegen en vond op dat moment misschien niet langer dat zijn vrouw en zoontje ook dood moesten.
Maar die zelfmoord wilde Nicole dus laten mislukken door een ambulance te bellen. Dat bracht hem tot razernij en als gevolg daarvan vermoordde haar.
In een opwelling, kortom: doodslag.
Daarna moest zijn zoontje alsnog dood. Poging tot moord.
En toen vergat hij haar naam.
Maar gelukkig, in de kliniek heeft hij bijgeleerd: 'Iemand die iets slechts doet, is niet per definitie een slecht persoon. Soms gaat het gewoon mis.'
