De 11-jarige jongen Mike in februari 2020 opgenomen in een Rotterdams ziekenhuis en overleed daar na enige tijd.
Ruim een jaar later - in juni 2021 - werd de moeder van het kind aangehouden, Jolanda M.
Maar de zaak kwam pas in september 2021 in de openbaarheid, toen M. zich voor het eerst voor de rechtbank moest verantwoorden.
Het Openbaar Ministerie verweet haar Mike te hebben vergiftigd met de pijnstillers morfine en oxycodon, en met het slaapmiddel zopiclon en het antidepressivum fluvoxemine.
En wel met voorbedachte raad gedood. Moord, dus.
Ze ontkende.
Ze zei dat Mike 'haar alles' was en dat hij vermoedelijk zelf iets tot zich heeft genomen.
'Het was een jochie dat veel dingen pakte en in zijn mond stak.' In de gang hing een zakje medicijnen die terug moesten naar de apotheek. Misschien...
En anders had hij iets binnengekregen op de Mytylschool. Of in de ambulance op weg naar het ziekenhuis, vulde haar advocaat aan.
In december 2022 werd M. op vrije voeten gesteld. Niet omdat de rechtbank dacht dat ze onschuldig was, maar omdat detentie voor haar lichamelijk en psychisch te zwaar was.
Volgens haar was Mike geen gezond kind. Hij ging drie dagen naar school, de dagen er tussenin waren rustdagen.
In zijn rugzak zat een sonde met voeding.
Op 12 februari 2020 was hij op school toen hij hoofdpijn kreeg. Hij kreeg toen 500 gram paracetamol en kon even later weer voetballen.
Thuis kreeg hij een spuit doorzichtige vloeistof en een zetpil toegediend. Volgens zijn moeder water resp. paracetamol.
Later die dag kreeg hij ook oraal pillen toegediend. En meer vloeistof, nu via de sonde.
En alles staat keurig op beeld, want in de kamer van Mike hing een bewakingscamera die aanging als er bewogen werd.
In juni 2023 volgde de inhoudelijke behandeling: M. ontkende opnieuw.
Feit: Mike was nimmer morfine, oxycodon, zopiclon of fluvoxemine voorgeschreven. Jolanda M. wel. Tegen nierstenen.
Maar dan nog kon Mike er buiten beeld stiekem van hebben gesnoept, zoals M. beweerde.
Volgens het OM had Jolanda M. evenwel een stoornis, bekend als het Münchhausen-by-proxy syndroom. In dit geval: M. zou hebben gedaan alsof Mike hulpbehoevend was, terwijl hij dat niet was.
Hij had een rolstoel, maar kon voetballen. Hij was zindelijk, maar kreeg toch telkens een luier omgehangen.
Haar advocaat gaf een alternatieve verklaring voor de fatale mix van medicijnen: mogelijk had M. de verkeerde medicijnen aan haar zoon gegeven, maar per ongeluk - onder druk van het feit dat Mike gilde.
En die rolstoel? Absoluut noodzakelijk, want Mike had last van epileptische aanvallen. Hij werd boos als hij niet uit een sonde mocht eten, dus
Ongeloofwaardig, aldus het OM - en eiste 12 jaar en tbs tegen Jolanda M.
De rechtbank veroordeelde haar tot 10 jaar en gvm, een gedragsbeïnvloedende en vrijheidsbeperkende maatregel.
Inmiddels was haar dochter uit huis geplaatst. Zij is nu bij haar biologische vader.
De nieuwe vriend van de vrouw wordt vervolgd voor het bezit van kinderporno.
