De 29-jarige Omar Essalih werd rond 3.30 uur op de Panamalaan ter hoogte van de Borneolaan aangetroffen bij de ingang van de tunnel die onder het spoor door naar de Frans de Wollantstraat in de Czaar Peterbuurt leidt.
Daar had de schietpartij ook plaatsgevonden, in de Frans de Wollantstraat. Daar lag een huls en daar stond een brandende BMW.
Getuigen hadden een man hard zien wegrennen en achterop een scooter springen.
De BMW had een Duitse kentekenplaat, met de HD van Heidelberg in het kenteken. Hij was de avond ervoor gestolen in Zuidoost.
Maar wel het wel een vluchtauto? Een vluchtauto wordt doorgaans niet op de plaats delict in brand gestoken maar elders.
Bovendien stond het vehikel wat raar geparkeerd, zelfs voor een vluchtauto. Of juist voor een vluchtauto.
Waarschijnlijker was daarom dat het slachtoffer was uitgenodigd in de BMW plaats te nemen voor een zakelijke bespreking. En/of dat de inzittenden ruzie hadden gekregen. Dat het wel de bedoeling de wagen in brand te steken, maar pas later.
De politie hield eerst een 29-jarige man aan, maar liet die weer vrij. Op 27 augustus 2020 werd een tweede verdachte aangehouden.
En een paar weken later verzochten justitie en justitie opsporing van de 21-jarige Ismael el B.
El B. was namelijk kort na de schietpartij in de buurt gefilmd, hij kende het slachtoffer en werd die avond gesignaleerd zittende achterop een scooter.
Was hij de man die de getuige achterop een scooter had zien springen?
Een paar dagen later kon hij worden aangehouden.
Weer later werd ook Noura O. aangehouden, een gewezen voetbaltalent dat zich had voorgenomen carrière te maken als crimineel.
Uiteindelijk bleek dat de politie het duo Ismael & Noura al kort na de schietpartij op het spoor was gekomen.
Een koppel agenten dat die avond op weg was naar de plaats delict zag op een fietspad in de buurt een scooter liggen. Erbij stonden een man en vrouw.
De vrouw probeerde de scooter rechtop te zetten.
Het koppel stopte instinctief en vroeg beiden om hun identiteitspapieren. De vrouw noemde zich Mayar en de man legitimeerde zich met een identiteitsbewijs op naam van ene Ismael el B.
Op camerabeelden was te zien dat kort na de schietpartij twee in zwart geklede personen het portiek van een appartementencomplex in de nabijgelegen Dirk Vreekenstraat betraden.
De daders?
Ismael en Noura?
In ieder geval vond de politie daar twee jassen en een paar werkhandschoenen. Op de werkhandschoenen zaten schotresten en in de rechterzak van een van de jassen zat het moordwapen.
Op de andere jas en op een van de werkhandschoenen zat het dna van Noura O., de vrouw die zich volgens het Openbaar Ministerie aan dat koppel agenten had voorgesteld als Mayar.
De politie achterhaalde dat de werkhandschoenen bij de Praxis in Zuidoost waren gekocht, en dat ten tijde van de aankoop bij die bouwmarkt een Volkswagen Polo stond - en dezelfde Volkswagen Polo was ook vlak bij de plaats delict gezien.
Het was een huurauto, gehuurd door Noura O. Althans, hoorden we een advocaat fluisteren: de huurovereenkomst stond op naam van Noura O.
Overigens zat op de andere jas en op de andere handschoen dna van Ismael el B. En dat was de jas waarin het vuurwapen zat.
Dus wie schoot?
Als een van beiden had geschoten. Want volgens advocaat Guy Weski van Noura O. zat op de jassen ook dna van anderen en was het dna-profiel van Noura O. zwak.
En ook in de BMW waren sporen van anderen aangetroffen, vervolgde Weski.
En dat Noura O. ten tijde van de schietpartij in de buurt is gezien zei volgens hem niets.
Bovendien was het - zo benadrukte Weski - geen liquidatie, maar een uit de hand gelopen ruzie.
Wat de vraag oproept: wat kan jou dat schelen als je cliënt er niet bij betrokken was?
En inderdaad, later gaven hij en de advocaat van Nora toch maar toe dat hun beider cliënten wel degelijk betrokken waren bij de dood van Essalih.
Ontkennen had geen zin meer. Nu werd de verdedigingslijn: het was geen liquidatie.
Slachtoffer Omar Essalih (Amsterdam, 1990) was een bekende van de politie. Als 19-jarige stond hij al terecht voor inbraken in Aalsmeer en auto's; hij eindigde als plofkraker in Duitsland.
Op 2 april 2018 - zo lazen we in Het Parool - stond hij met anderen in café Zuid op de hoek van de Ruysdaelkade en Van Ostadestraat in Amsterdam toen iemand van buiten een salvo kogels naar binnen schoot.
Essalih bleef ongedeerd, maar zijn vriend Cliff W. werd in zijn hand geraakt en schoot terug.
Ook Essalih schoot, zo was op beelden te zien.
De politie vertelde hem dat hij op een dodenlijst stond. Maar dat wist Essalih toen al, want er waren eerder aanslagen op hem gepleegd.
Zelf zou hij verantwoordelijk zijn geweest voor aanslagen op de vrouw van een drugscrimineel in de Oude-IJselstraat in 2016, met een handgranaat respectievelijk vuurwapen.
Althans: een tipgever had de politie gemeld dat de aanslagen door iemand met de bijnaam Centjes waren uitgevoerd - en zo luidde de bijnaam van Essalih.
Maar bewijs werd niet verkregen.
Twee weken na de beschieting van Zuid werd Omar Essalih aangehouden met op zak een doorgeladen vuurwapen. De rechter zei toen: 'Ik zou het heel erg vinden in krant te moeten lezen dat Omar Essalih is doodgeschoten.'
Vervolgens vroeg hij Essalih wat hij verder van plan was met zijn leven te doen. Essalih antwoordde dat hij vanaf zijn dertigste netjes zou gaan leven.
De rechter las het overlijdensbericht van Essalih kort voor diens dertigste verjaardag, in oktober.
Het Openbaar Ministerie eiste 20 jaar tegen Ismael en B. en 16 jaar en tbs tegen Noura O.
Volgens de officier van justitie had de moord alle kenmerken van een liquidatie - waarmee het overigens nog geen liquidatie is, voegen wij eraan toe.
Het slachtoffer werd door vier kogels geraakt: een in het lichaam en drie in het hoofd.
Dat zou kunnen duiden op een liquidatie, maar hoeft niet.
El B. en O. verklaarden dat ze die avond in de BMW ruzie hadden gekregen over de verdeling van buit van een nog te plegen overval.
'Hij begon bazig te praten en ik kon daar niet tegen,' vertelde El B.
'Toen begon ik terug te praten en daar kon hij niet tegen. We hebben elkaar uitgescholden en toen is het uit de hand gelopen.'
Voor de verandering werd het niet eens zwart voor zijn ogen, maar wit.
De vechtpartij die volgde begon in de auto en werd buiten de wagen voortgezet. Daar wist El B. het vuurwapen dat Essalih inmiddels had getrokken, af te pakken.
Volgens het OM een klassiek kletsverhaal, achteraf bedacht. Maar een motief wist het ook niet te presenteren.
De officier bleef het een liquidatie vinden - maar dan wel klungelig uitgevoerd, voegen wij daaraan toe.
De advocaten van beide verdachten brachten daar tegenin dat het moordwapen aan Essalih toebehoorde en er alleen om die reden al geen sprake kon zijn van een liquidatie.
Als bewijs voor die stelling haalden ze de verklaring van een broer van het slachtoffer aan, die had gezegd dat het wapen grote overeenkomst vertoonde met het wapen waarmee het slachtoffer placht rond te lopen.
Bovendien: moord ging Nora te ver. Ze wilde graag een groot crimineel worden, gaf haar advocaat toe, maar moord ging haar te ver.
De rechtbank veroordeelde Ismael el B. tot 10 jaar. Moord werd niet bewezen geacht, doodslag wel.
Ook Noura O. werd schuldig bevonden. Het OM eiste 16 jaar plus tbs met dwang gevraagd, maar de rechtbank wil eerst onderzocht hebben of tbs onder voorwaarden volstaat.
Uit psychologisch onderzoek was al gebleken dat ze een persoonlijkheidsstoornis met antisociale trekken heeft.
Toen ze al was opgepakt voor de moord op Essalih, schreef ze - in haar cel dus - een tekst voor een rapnummer, met de regel: 'Ik word groter dan Taghi.'
Niet alleen een groot crimineel, maar groter dan Taghi.
Ze kreeg 3,5 jaar plus tbs. Niet met dwang, maar onder voorwaarden. De rechtbank achtte haar wel medeplichtigheid aan doodslag.
