De schoten vielen kort na 2.00 uur, althans: toen kreeg de politie een melding. Ze trof in de woning een vrouw aan, vlak achter de voordeur. Hulp kwam te laat.
Het slachtoffer was de alleenstaande Deborah (45), moeder van twee kinderen en juridisch medewerkster bij de rechtbank in Amsterdam.
Getuigen zagen een man vluchten: haar ex (54, niet de vader van de kinderen).
Nog die nacht deed de politie een inval in diens woning in Zegveld (gemeente Woerden) en op andere plekken waar hij zou kunnen verblijven, maar hij werd niet aangetroffen.
De volgende ochtend werd hij gevonden aan de Amstelkade in Wilnis, nabij de zorgboerderij aldaar. Hij had zelfmoord gepleegd.
Deborah had vier keer melding gemaakt van stalking en een keer aangifte gedaan.
In aanloop naar de rechtszaak had de ex een contact- en locatieverbod gekregen, maar op 18 februari 2019 werd hij door de rechtbank wegens gebrek aan bewijs vrijgesproken van stalking en bedreiging - en daarmee werd het verbod opgeheven.
Uit het politieonderzoek naar aanleiding van de moord bleek echter dat de ex Deborah had lastiggevallen met appjes, smsjes en e-mails. Ook hing hij geregeld rond haar huis en doorzocht hij zelfs haar afval.
Van tweeën één: of de rechtbank wist dat niet, of dit gedrag valt niet onder stalking.
De gemeente Ronde Venen - waaronder Mijdrecht valt - onderzocht de zaak. Hebben de instanties wel correct gehandeld?
De conclusie: de instanties hebben 'naar eer en geweten' gehandeld, maar de moord 'hebben we' niet kunnen voorkomen.
En dat is opvallend, want in hetzelfde bericht stelt de gemeente dat de instanties in deze zaak onvoldoende hebben samengewerkt.
Je zou dus zeggen dat de conclusie had moeten zijn: iedereen heeft naar eer en geweten gehandeld - en als we voldoende hadden samengewerkt, hadden we de moord misschien kunnen voorkomen.
