De politie vond de 8-jarige Diya rond 21.30 uur zwaargewond in het Maasstad ziekenhuis, in een kamer op de afdeling radiologie. Reanimatie en een spoedoperatie mochten niet meer baten.
De 41-jarige vader van het kind werd aangehouden, Nirmalkoemar B. Hij noemt zich Steve.
B. was eerder die avond al met Diya in het ziekenhuis geweest, maar toen weer met haar naar huis gegaan. Het meisje was geen patiënte van het ziekenhuis.
Tegen 20.00 uur waarschuwde de crisisdienst van de Jeugdbescherming Rotterdam Rijnmond de politie. Men maakte zich zorgen om het welzijn van Diya.
Daarop startte de politie een onderzoek.
Om 21.30 meldde B. zich opnieuw bij het ziekenhuis, en vertelde dat zijn dochter ergens in het gebouw lag. Agenten troffen het meisje vervolgens aan. Ze was met een schaar in haar hart gestoken.
Buren hadden eerder die avond gebrul en gegil vanuit de woning van B. in Hoogvliet gehoord. Hij blowde veel en het ging slechter met hem nadat zijn ouders waren overleden.
Bovendien kon hij de scheiding van zijn echtgenote niet verwerken.
Hijzelf en Diya zagen er daarentegen altijd verzorgd uit, maar het huis was een puinhoop. Het rolgordijn zat al jaren tegen het voorraam geplakt.
De katten en papegaai verzorgde hij dan wel weer goed.
Tijdens een pro forma-zitting wilde niet vertellen waarom hij Diya had vermoord. Hij gaf tijdens de hele zitting slechts één keer antwoord: 'Nee.'
Dat was aan het einde van de zitting, op de vraag of hij nog iets wilde zeggen.
Duidelijk was inmiddels dat psychiatrisch instelling Fivoor weigerde informatie over (de behandeling van) B. over te dragen aan het Openbaar Ministerie, terwijl hij daar wel toestemming voor heeft gegeven.
Fivoor stelde dat de toestemming die B. gaf niet duidelijk genoeg was...
Niet heel geloofwaardig.
Duidelijk was ook dat B. diverse malen bij diverse instellingen hulp had gevraagd. Hij ging die fatale avond naar het ziekenhuis om daar alvast te zijn voor het geval hij zich weer niet goed voelde.
In februari 2020 maakte NRC een reconstructie, waarin stond dat het gezin bekend was bij politie en hulpinstanties (dat was al bekend, maar nog niet zo uitgebreid gedocumenteerd) en dat B. - dat was wel nieuw - een crimineel verleden had, althans was veroordeeld voor een geweldsmisdrijf. 'Iets met een jongen op straat.'
In ziekenhuizen zijn vaker mensen vermoord (en zelfs in mortuaria), maar nog geen kinderen.
Tijdens de zitting verklaarde B. dat zijn dochter in een netwerk van pedofielen werd misbruikt en dat hij haar gered heeft. Hij zou zo weer bij haar zijn, want wilde onder de trein springen.
Verder herinnerde hij zich niet veel.
Volgens deskundigen moet B. tbs met dwangverpleging krijgen. In ieder geval. Mogelijk was hij ten tijde van de moord volledig ontoerekeningsvatbaar, wat zou betekenen dat hij niet strafbaar is en hij geen celstraf krijgt, maar alleen tbs.
Het OM eiste 10 jaar en tbs. Het werd 6 jaar en tbs.
De straf is lager dan de eis omdat de rechtbank sterker rekening wenst te houden met de stoornis van de dader.
Direct na het uitspreken van het vonnis liep hij overigens naar de rechters toe om te zeggen dat hij in hoger beroep gaat.
Dat leverde een reductie van de straf op: 4 in plaats van 6 jaar.
De tbs bleef.
