De 14-jarige Esmee Kortekaas werd op oudejaarsdag rond 9.20 uur gevonden door een groep sporters, nabij een speelveldje.
Ze was afkomstig uit Hazerswoude-Rijndijk en de vorige dag laat - het liep al tegen middernacht - als vermist opgegeven.
De politie hield later die dag een 32-jarige man uit Leiden aan, Olivier van de G.
Hij noemde zich Ollie of Oli4 en vond dat hij grappig is. Dat meldde hij althans op internet.
Die stempel 'Fail' over bovenstaand portret is overigens gezet door voormalige leden van het bestuur van een sportvereniging waarin ook hij zitting had.
Volgens het Openbaar Ministerie kende de verdachte en Esmee elkaar al een jaar kenden en had in die periode ontucht plaatsgevonden.
Vaker dan eens.
Tijdens de zitting verklaarde Van de G. dat ze een relatie hadden. Hij had Esmee in 202 kennen, tijdens een sportkamp dat hij begeleidde.
Zij zou toen tegen hem gezegd dat ze verliefd was op een jongen - en niet begrepen hebben dat ze hem bedoelde.
Op 4 november 2020 kreeg hij haar eerste kus. Maar bij die kus bleef het dus niet.
En hoe vrijwillig dat van haar kant moge zijn geweest, het blijft ontucht.
Maar ze kregen ruzie, omdat zij - althans volgens hem - steeds vaker te dwingend wilde weten waar hij was en eiste dat hij snel op haar WhatsApps zou antwoorden.
Die dag ontstond een stoeipartij, zoals Van de G. het noemde. Hij nam haar in een stevige houdgreep en liet niet meer los.
Ja, toen ze niet meer bewoog.
Daarna belde hij niet 112, maar tilde hij over zijn schouder en liep de straat op.
Na enige tijd werd ze hem te zwaar en hij legde haar ergens neer. Vervolgens haalde hij haar elektrische fiets en zette haar achterop.
Die tocht eindigde in de Melchior Treublaan.
Weer thuis wiste hij 844 foto's uit haar Cloud en 25.636 berichten van haar telefoon.
Toch stond de politie de volgende dag al op zijn stoep.
Want hij had dan wel die foto's en berichten verwijderd, bewakings- en andere camera's hadden dat gezeul met haar lichaam haarscherp vastgelegd.
En de kinderporno op zijn eigen telefoon had hij niet verwijderd, althans niet definitief.
Volgens deskundigen is de kans op herhaling groot als hij niet wordt behandeld. Het Openbaar Ministerie eiste daarom tbs.
Maar ook 14 jaar gevangenisstraf.
De rechtbank veroordeelde hem tot 12 jaar en tbs. Voor doodslag. En met dwangverpleging.
Ze schreef in vonnis dat ze de gevangenisstraf niet wilde bekorten om de tbs-behandeling 'zo snel mogelijk' te kunnen laten beginnen, zoals de verdachte had gevraagd.
En ze adviseerde ook niet om de behandeling eerder te laten beginnen dan normaal, zoals de verdachte subsidiair had gevraagd.
Want: dan zouden de doelen van gevangenisstraf (vergelding en normbevestiging) onvoldoende 'tot gelding komen'.
'Ook zou bij een eerder begin van de tbs-behandeling de mogelijkheid bestaan dat de opgelegde gevangenisstraf uiteindelijk wordt bekort.'
En dat vond de rechtbank al evenmin wenselijk.
