De 54-jarige Karl Ernst D'Alquer uit Hemer bij Iserlohn in Duitsland logeerde bij vrienden en werd met een vaas op zijn hoofd geslagen, met een schaar in hart en hoofd gestoken en uiteindelijk met een sjaal gewurgd.
Waarschijnlijk door een schandknaap.
D'Alque was homoseksueel en logeerde bij vrienden, het echtpaar Ros. De vrouw des huizes was die avond met een vriendin stappen en de man des huizes had zijn vaste kaartavondje.
Mogelijk dat D'Alque de gelegenheid te baat heeft genomen iemand mee naar huis te nemen.
Wie, dat bleef immer onbekend.
Getuigen zagen hem die avond het station van Zaandam uitkomen, met in zijn gezelschap een zuidelijk type. D'Alque was dronken en zong Duitse liedjes.
Vermoedelijk had hij de jongeman hem in Amsterdam ontmoet.
Ondanks dat zuidelijke uiterlijk vermoedde de politie dat de dader uit Duitsland afkomstig was. Onder meer omdat D'Alque een toast uitbracht op zijn vriend Johnny uit Iserlohn.
In ieder geval hield de dader van het nummer A Whiter Shade of Pale van Procol Harum.
De twee bezochten diverse cafés en verlieten het laatste café (City Bar) om 22.30 uur. D'Alque zond Auf wiedersehen.
Het was vijf minuten lopen naar het huis van het echtpaar Ros.
De bovenburen waren wel aan lawaai gewend en ook die avond klaagden ze niet.
Daarna werd het stil.
Het echtpaar Ros trof hun logee dood aan in de woonkamer. Zijn voeten staken de gang in.
De politie vond twee aanwijzingen: een vingerafdruk en - naast het lijk - een schoenafdruk. Die vingerafdruk was van hoge kwaliteit.
Diverse spullen ontbraken, waaronder een radio.
De politie zette meteen een speurhond in en die vond al snel de radio. Kennelijk was dat ding bij nader inzien ballast.
Bij de uitvalsweg naar Amsterdam blijft de hond stilstaan. Jankend. Waardoor de politie dacht dat de dader daar had staan liften en door een automobilist weg meegenomen.
In werkelijkheid was de dader, nadat hij die radio had gedumpt, naar het station van Zaandam gelopen, had daar het bloed uit zijn kleren gewassen en op de eerste trein naar de hoofdstad gewacht.
Misschien had hij een retourtje...
Rangeerders op het station hadden hem gezien. Ook het bloed op zijn handen, hoofd en kleding. Ze dachten dat hij in een café bij een vechtpartij betrokken was geweest en zijn laatste trein had gemist.
Hij mocht zich met in het rangeerlokaal (zie foto boven, die we gestolen hebben van Martin Rep) en kreeg koffie.
En al die tijd was niemand van de Zaanse politie op het idee gekomen het station in de gaten te houden. Wat ook had gemoeten als ze níet hadden gedacht dat hij liftend Zaanstad had verlaten.
Maar misschien is met die vingerafdruk nog wat te doen.
