De 33-jarige Els Slurink werd door collega's gevonden, die naar haar woning waren gegaan omdat ze niet op een afspraak was verschenen.
Ze was met één steek in het hart gedood.
Slurink was psycholoog en deed onderzoek naar misbruik van kinderen. Dat zou een eerste motief kunnen zijn: een dader van kindermisbruik die haar het zwijgen wilde opleggen.
Bovendien had ze ontdekt dat op haar werk was geknoeid met geld: motief twee.
Motief drie lag in haar liefdesleven. Dat was niet altijd even gelukkig.
Het feit dat kort voor haar dood bestanden van haar computer waren gewist, paste in deze drie scenario's - hoewel in verschillende mate.
En wie gooide vijf weken voor haar dood een stoeptegel door de ruiten? Ook dat feit past in de drie beschreven motieven.
Maar weer niet bij motief vier: een inbreker/insluiper.
Een inbreker was het niet, om de simpele reden dat de achterdeur openstond.
Blijft over een insluiper.
Maar er waren geen kostbare spullen verdwenen (zelfs die computer niet) en Slurink was niet seksueel misbruikt. En welk ander motief dan roof en lust hebben insluipers?
De politie werkte daarom het scenario 'inbreker/insluiper' niet uit. Geen roof, geen misbruik.
Tunnelvisie?
In januari 2021 startte de politie een campagne om de moord alsnog opgelost te krijgen. In Groningen werden posters opgehangen, de politie doorkruiste met een truck de stad en Opsporing Verzocht besteedde (opnieuw) aandacht aan de zaak.
Een wijziging van tactiek na drie jaar cold cases calendars zonder succes.
En zie: na anderhalve week werd ene Jahangir A. (44) opgepakt, een veelpleger.
De man kwam al in het dossier voor, maar eenvoudig omdat de politie in 1997 alle veelplegers uit Groningen en omstreken op een rij had gezet.
Dus niet omdat hij verdacht werd.
Een jaar na de moord werd zijn dna in de dna-databank opgeslagen.
Want veelpleger.
Maar een match met het celmateriaal dat onder de vingernagels van Els Slurink was gevonden, leverde dat toen niet op.
In 2020 leverde 'opplussen' van dat celmateriaal wel een match op. Waarop A. werd aangehouden.
Dat doet overigens vermoeden dat de politie al wist wie ze moest hebben voordat die hele campagne in Groningen van start ging. En je zou dus denken: had die campagne afgelast.
Hoewel: waarom zou je een nieuwe tactiek niet beginnen met een eclatant succes...
Bovendien: misschien leveren tips meer bewijs op.
Het aantal tips was in ieder geval groot: 140. Hoeveel van die tip over die stoeptegel en de gewiste bestanden gingen, is onduidelijk.
Maar waarom gooit een insluiper vijf weken voordien een stoeptegel door de ruiten. Waarom wist hij bestanden?
Tijdens de zitting werd duidelijk dat de kleding van slachtoffer Els Slurink nooit op biologische sporen was onderzocht en dat 'stukken van overtuiging' in de loop der jaren waren zoekgeraakt.
Maar het OM achtte de kans klein dat het dna van verdachte Jahangir A. door toevallige overdracht onder de nagels van Els Slurink is gekomen.
Verwaarloosbaar klein.
Jahangir A. had dat namelijk gesteld.
Zijn eerste verklaring voor die overdracht: hij bezorgde toen De Telegraaf en zijn dna was via de krant onder de nagels van Els Slurink terechtgekomen.
Maar er werd geen exemplaar van De Telegraaf in de woning aangetroffen.
Tweede verklaring: hij en het slachtoffer bezochten dezelfde sportschool en dus kon zijn dna daar onder de nagels van Els Slurink zijn terechtgekomen.
Maar de verdachte was daar twee dagen eerder dan Els Slurink geweest.
Het OM eiste 10 jaar.
Raadsman Plasman stelde dat het dna niet van zijn cliënt is, maar van zijn cliënt kan zijn.
Deskundigen (ter zitting) stelden dat de kans dat iemand het dna van een ander onder zijn of haar nagels heeft, 20%.
Plasman vond dat een hoog percentage.
Hij ging ook in op een tweede dader, een scenario dat politie en justitie eveneens zagen.
Er is namelijk een vingerafdruk op een glas gevonden die niet van Els Slurink was, niet van haar schoonmaakster is en ook niet van Jahangir A.
En in de tuin werd een schoenafdruk van een zogenaamd legerkistje gevonden, maat 44. Jahangir A. heeft niet maat 44 en draagt altijd gymschoenen.
Het OM gaf toe: het dna van A. onder de nagels van Els Slurink is het enige concrete bewijs tegen A.
Plasman voegde daaraan toe: en dna alléén is onvoldoende bewijs
Goed punt.
Toch veroordeelde de rechtbank A. tot 10 jaar voor doodslag.
En dus ging A. in hoger beroep. Opnieuw eiste het OM opnieuw 10 jaar.
Maar nog steeds is er alleen dat dna van A. onder de nagels van het slachtoffer.
Uitspraak 27 maart 2023.
