Omwonenden zagen kort na 15.00 uur een vrouw naar buiten rennen, en hoorden haar schreeuwen: 'Mijn man is vermoord, mijn man is vermoord.'
Maar binnen lagen zelfs vier doden. De lichamen lagen niet alle in een en dezelfde ruimte, vandaar dat de politie aanvankelijk dacht en meldde dat er twee slachtoffers waren.
De vrouw werd door agenten afgevoerd. Haar man Tuan Nguyen huurde het pand en dreef er een growshop: een winkel waar toebehoren voor de hennepkweek worden verkocht
'Het was daar niet pluis,' zei een buurtbewoner.
En dat bleek te kloppen: op 20 juni 2018 had de politie er al een hennepkwekerij aangetroffen. Kilo's aan softdrugs werden in beslag genomen en twee mannen aangehouden: Nguyen (toen 43) en de 34-jarige Artur Sargsyan uit Hengelo.
Waarmee de contouren van het motief van de schietpartij zijn geschetst.
De andere twee slachtoffers van de schietpartij waren de 27-jarige restauranthouder Mijkel Akfidan uit Hengelo en de Max Klaassen uit Arnhem.
Mijkel Akfidan was net vader geworden en had volgens vrienden geen enkele reden daar te zijn, midden in een criminele schietpartij.
Maar mede-slachtoffer Artur Sargsyan woonde wel in een appartement boven het restaurant van Akfidan, dus kenden ze elkaar.
Max Klaassen werkte voor de firma F-Max, een groothandel in voedingsstoffen voor planten. Maar het bedrijf leverde vooral aan growshops. Hij was toevallig ter plekke, om mest af te leveren.
Twee weken na de moord werden de Serviër Camil A. (57) en zijn 32-jarige zoon Dejan aangehouden, beiden uit Hengelo. De vader zou - althans volgens buurtbewoners - in Servië deel hebben uitgemaakt van een speciale politie-eenheid. De zoon zou in het Vreemdelingenlegioen hebben gezeten.
Later werd nog een zoon van Camil A. aangehouden, Dennis (30).
De politie was de mannen op het spoor gekomen door onderzoek naar de kogels. Het vuurwapen waarmee ze waren afgevuurd, was namelijk al bij haar bekend.
Op 7 november 2018 - een week voor de moord - hadden Camil A. en een van zijn zoons geprobeerd een Hengelose autohandelaar af te persen in diens garage aan de Werfstraat. Om hun woorden kracht bij te zetten, hadden ze daarbij enkele schoten gelost.
De kogels konden worden veiliggesteld. Onderzoek maakte duidelijk dat bij de viervoudige moord hetzelfde vuurwapen was gebruikt.
De verdachten bleven zwijgen, ook tijdens de zitting. Het exacte motief bleef onduidelijk, ook wie geschoten had. Het Openbaar Ministerie achtte ze (daarom) alle drie even schuldig en eiste drie maal levenslang.
Bewijs was er in overvloed.
Schoensporen die zijn aangetroffen op de plaats delict pasten bij de schoenen van de verdachten.
Van Dejan A. werd dna aangetroffen op één van de hulzen die was aangetroffen op de plaats delict; dna van Dennis A. werd aangetroffen op de losgetrokken kabel van een beveiligingscamera.
In de vluchtauto lag bloed van slachtoffer Tuan Nguyen; alsmede een huls die overeenkwam met de hulzen gevonden op de plaats delict.
De rechtbank sprak van 'wel zeer koelbloedige executies' en veroordeelde de vier conform.
Zo vaak gebeurt dat niet: vier slachtoffers in één liquidatie. Twee slachtoffers, dat komt nog wel eens voor, maar ook al niet heel vaak.
Drie zelden.
Slechts één keer eerder vielen vier slachtoffer bij een liquidatie – en toen waren de slachtoffers ook niet allen crimineel: twee van hen waren toevallige passanten.
Dat gebeurde op 16 juli 1998 op landgoed De Blauwe Hoef te Hilvarenbeek. Daar werden de Limburgse drugscriminelen Rinus den Boer en Nico van Golde geliquideerd. En meteen daarna de broers Polle (20) en Frank (18) Taminiau. De laatste twee omdat ze toevallig getuigen waren van de liquidatie van de eerste twee.
De broers waren daar omdat ze er woonden, ze waren op weg naar huis. De ene had zijn broer opgehaald na een rijles.
Hoewel niemand werd veroordeeld voor deze moorden, staat vrijwel vast wie de schoten hebben gelost: Bart Heesbeen en Puk Verspeek, twee criminelen uit Den Bosch.
Aanleiding: drugs.
Maar beiden leven niet meer. Puk Verspeek werd zelf vermoord en Bart Heesbeen pleegde zelfmoord. Heesbeen zou de moorden in een dagboek hebben bekend en de politie hechtte waarde aan die bekentenis.
Nee, de viervoudige moord in seksclub Esther in Haarlem in 2000 was geen liquidatie. Wel in het criminele milieu, maar geen liquidatie.
