'Heer, hoe kunt u de laffe moordenaar ongestraft laten lopen.'
Woorden op haar bidprentje. Woorden van onbegrip.
De 15-jarige Elisa Snel - ze werd Like genoemd - vertrok op 28 oktober 1967 vanuit haar woonplaats Klein Ternaaien in België naar Maastricht om boodschappen te doen.
Ze ging met de bus, stapte uit op de Markt en bleef ruim een halfjaar zoek.
Lieke had vlees moeten ophalen dat haar moeder bij een slager in de Brusselsestraat had besteld. Maar dat vlees heeft ze nooit opgehaald.
Volgens getuigen stapte ze in de Brusselsestraat in een rode auto.
Ze zou een vriend hebben gehad.
Ze zou in de prostitutie zitten. Een 'danig opgedirkte' herbergierster bekend van de 'rosse zelfkant' aan de oevers van de Maas zou met Lieke in contact hebben gestaan. Deze vrouw meed Klein Ternaaien sinds haar verdwijning.
Op 8 juli 1968, acht maanden later, werd Lieke dood aangetroffen op de Lepkesberg in een uitloper van het Elmpterwoud, vlak bij de Duitse grens.
Ze lag er slordig begraven.
Haar moordenaar - althans degene die haar had begraven - had niet de moeite genomen diverse attributen die haar identiteit prijsgaven, te verwijderen: een ring, een boodschappentas, haar jas, laarzen.
Ze werd door haar tandarts geïdentificeerd.
Zestien jaar later dacht de politie nog een 'heet spoor' te hebben zoals De Limburger het formuleerde. Maar hoe heet dat spoor ook was, het liep dood.
