Anne Faber begon om 17.00 uur aan een fietstocht, zoals ze vaker fietstochten maakte. Ook als het regende.
Om 1815 uur stuurde ze een berichtje naar haar vriend in Amsterdam met de mededeling dat ze in Hollandsche Rading was. Om 18.50 uur volgde een selfie, gemaakt op de kruising van de Hilversumsestraatweg met de Amsterdamsestraatweg.
Haar vriend vriend stuurde haar vervolgens een bericht, maar dat opende ze niet. Sindsdien was er geen contact meer met de 25-jarige Faber.
Die avond schakelde haar familie de politie in. De volgende dag - 30 september - kwam Anne een afspraak in Amsterdam niet na.
In de dagen daarna werden in Huis ter Heide haar jas, haar fiets (in een vijver) en haar rugzak (in het Blookerpark) gevonden.
Sommige journalisten wezen de bezoekers van hun websites meteen op het nabijgelegen asielzoekerscentrum, maar verstomden toen de 27-jarige Michael P. werd aangehouden, die op de forensisch psychiatrische afdeling van kliniek Aventurijn in Den Dolder verbleef.
P. zat daar nadat hij in 2010 twee tieners op zeer gewelddadige had verkracht: vaginaal en anaal. Daarbij hield hij een vuurwapen op ze gericht.
Toen, tijdens de zitting, toonde hij geen enkel berouw. Hij was zelfs trots op die verkrachtingen. Een droom was uitgekomen, zei hij.
De rechtbank veroordeelde hem tot 16 jaar cel na een eis van 15 jaar. Vooral de bruutheid waarmee P. te werk was gegaan, speelde bij de hoogte van de straf een belangrijke rol.
Maar Michael P. vond die straf te hoog en ging in hoger beroep. En ook het Openbaar Ministerie vond die straf kennelijk ineens te hoog. Het eiste in hoger beroep 9 jaar, 6 jaar minder dan het OM bij de rechtbank had geëist.
Dat vond het hof weer te laag en veroordeelde P. uiteindelijk tot 11 jaar cel.
Omdat P. had geweigerd zich te laten onderzoeken kon hem geen tbs worden opgelegd. Althans, de rechters legden hem geen tbs op.
Maar intussen was de straf dus wel tot twee keer toe hoger dan het OM had geëist. Doorgaans straft de rechtbank lager dan de eis.
Sinds 2016 zat P. in Aventurijn, waar men werkte aan zijn resocialisatie: zijn terugkeer in de maatschappij. Hij had er een baantje in de groendienst en hoefde zich pas 's avonds te melden.
De Telegraaf wist te melden dat P. in de kliniek een seksuele relatie had met een medewerkster van de inrichting en dat hij een medebewoonster zwanger had gemaakt.
Uiteindelijk bleek dat P. de dag dat Anne Faber verdween vrij had omdat zijn moeder jarig was.
Pas op 12 oktober wist de politie waar ze het slachtoffer kon vinden: een plek in de Flevopolder, ten zuiden van Zeewolde en ver van de vindplaats van jas, fiets en rugzak.
Inmiddels had P. een volledige bekentenis afgelegd. Hij verkrachtte Faber meermalen en vermoordde haar op de dag dat ze verdween.
Het Openbaar Ministerie noemt het gekwalificeerde doodslag: Michael P. doodde Faber om de verkrachtingen te verhullen. Op gekwalificeerde doodslag staat dezelfde maximale straf als op moord. Het OM eiste 28 jaar en tbs voor doodslag.
De rechtbank veroordeelde P. conform.
De ouders hadden op 30 jaar en tbs gehoopt.
Overigens heeft Michael P. tussen moord en rechtszaak ook nog eens vijf medewerkers van de instelling waar hij verbleef, mishandeld.
In hoger beroep eiste het OM bevestiging van het vonnis: 28 jaar en tbs, alleen niet meer voor doodslag maar voor moord. Volgens het OM had P. zijn slachtoffer dus met voorbedachte raad gedood.
Het gerechtshof oordeelde conform.
Het is de 22ste veroordeling tot 20 jaar of meer plus tbs sinds Ferdi Elzas 20 jaar en tbs kreeg voor de ontvoering van Gerrit-Jan Heijn in 1987.
In beroep gaan levert slechts zelden succes: in alle zaken bleef tbs gehandhaafd en in niet één zaak werd de gevangenisstraf verlaagd. Integendeel, die werd in een paar zaken verhoogd.
Wel werd in vier zaken levenslang omgezet in 20 jaar of meer en tbs (drie keer 20 jaar en tbs, een keer 25 jaar en tbs).
Nog op de dag van de uitspraak liet de advocaat van Michael P. weten in cassatie te zullen. We kunnen hem vertellen dat cassatie in deze gevallen ook nog nooit gewenst resultaat heeft gehad.
