De schoten vielen in de nacht van zaterdag op zondag en werden afgevuurd door de 57-jarige Grietje B. Het slachtoffer was haar man, de 54-jarige Leopold Laurens van Lies.
Het gebeurde in hun huis op het woonwagenkamp. Nog voor de rechtszaak betuigde ze spijt en ze hoopte dat haar kinderen en kleinkinderen haar konden vergeven.
Van wie het wapen was, is niet duidelijk. Wel dat Grietje dacht dat het niet geladen was - althans: dat verklaarde ze.
Probleem met die verklaring was dat Van Lies door verschillende kogels werd getroffen: drie keer in de borst en een keer in het hoofd. Dat leek niet op een ongeluk.
Ze stelde overigens dat ze maar twee keer had geschoten. Dat blijft veel voor een ongeluk, maar zou ook kunnen betekenen dat er een tweede schutter was.
Maar indien, dan heeft die zich nooit gemeld.
Op de vraag van de rechtbank waarom ze geen ambulance had gebeld, antwoordde ze dat ze geen beltegoed meer had...
Ze verklaarde verder dat ze enkele weken eerder aangifte tegen haar man had willen doen wegens mishandeling, maar dat de agenten haar hadden weggestuurd.
Die avond keek ze in de ogen van haar man en zag ze in zijn ogen dat hij haar wilde vermoorden. Ze zag zich dan ook als slachtoffer, niet als dader. In juridische termen: de moord zou uitgesteld noodweer zijn.
Ze zag zich in ieder geval niet als moordenaar. Want ze mocht van de kinderen zelf de begrafenis regelen - 'en een moordenaar doet dat niet'. Kennelijk hadden de kinderen haar al wel vergeven.
Die begrafenis leek overigens op die van Cor van Hout: http://www.destentor.nl/deventer/begrafenisstoet-v...
Het Openbaar Ministerie geloofde weinig van haar claim dat ze op het punt stond vermoord te worden - en de rechtbank niet veel meer. Het OM eiste 14 jaar, Grietje kreeg 12 jaar.
De WhatsApp die ze kort na de moord na haar kinderen had gestuurd, was dan ook krachtig bewijs. Daarin had ze bekend hun vader te hebben doodgeschoten.
Niks tweede schutter. Maar ze gaat in hoger beroep, omdat ze de straf te hoog vond.
Maar dat had ze beter niet kunnen doen. Haar advocaat riep maar liefst twaalf getuigen op die moesten verklaren dat Grietje door haar man stelselmatig werd mishandeld.
Dat alles in een poging Grietje af te schilderen als een 'battered woman'.
Tegelijkertijd liet hij Grietje bekennen dat ze opzettelijk had geschoten. Met andere woorden, ze bekende waarvoor de rechtbank haar had veroordeeld: moord.
Geen ongeluk dus, maar doodslag met voorbedachte raad.
Alleen bleken die getuigen niet in staat het hof duidelijk te maken dat ze überhaupt was mishandeld.
Grietje kreeg 16 jaar.
De advocaat schrijft op zijn website over zijn werkwijze: 'Er moet vanaf het begin een plan zijn. Een strategie.'
Of Grietje blij moet zijn met zijn plan in haar zaak?
